Het doel heiligt de middelen

Nederland wilde ten koste van alles wereldkampioen voetbal worden. Het team geloofde heilig in de professionaliteit van het provoceren van de tegenstander. Al zo vaak was het Nederlands elftal op een groot toernooi in schoonheid gestorven. Ditmaal keken we wel beter uit: tegenstander provoceren, scheidsrechter bewerken, het mocht allemaal om maar de heilige missie te volbrengen. Maar die missie is niet geslaagd. En in tegenstelling tot in 1974 en misschien ook wel 1978 heeft het Nederlands elftal nu niet alleen de finale verloren, maar is ook de reputatie van de nederlandse voetbalschool geschonden. We waren niet meer die naieve romantici die prachtig voetbal speelden, maar de in een gemene wereld volwassen geworden kerels voor wie het resultaat het enige is dat nog telt. Voor het oog van de hele wereld gaf Nigel de Jong zijn opponent een doodschop en speelde Marc van Bommel voortdurend op het randje en erover. We zijn weliswaar tweede geworden, maar hebben heel veel aan goodwill verloren. Waar nu nog altijd vol lof gesproken wordt over de teams van Frankrijk en Brazilie in 1982 en Nederland in 1974 (teams die toen niets wonnen), daar zal over 4 jaar al niemand buiten Nederland het meer hebben over dit Nederlands team. Ook niet als ze de finale gewonnen hadden? Nee, of dan hooguit in negatieve zin. Wat is het dan waard om in de boeken als wereldkampioen bijgeschreven te worden, kun je je afvragen. Slechts voor de statistieken? En voor het historische volksfeest achteraf? Dat brengt de mensen in vervoering, maar wel met de wetenschap dat de overwinning eigenlijk gestolen is. Truth is a daughter of time. Na verloop van tijd staat de echte winnaar toch wel op in de publieke opinie. Dat is niet romantisch, maar realiteit. Dus laat het Nederlands elftal voortaan zichzelf zijn en de wereld laten zien hoe goed we werkelijk zijn.